Kikkers 1

 En dan is er de vijver met de kikkers en niet te vergeten: de kikkervisjes, want die zijn ruim in de meerderheid. Sinds mijn kikkers zeven jaar geleden op een bakfiets verhuisden van de oude naar de nieuwe tuin, doen ze fanatiek hun best om te overleven en meer dan dat. 
Die bakfiets vonden ze trouwens geweldig. Ze zaten in een soort aquarium in de bak van de bakfiets en keken hun ogen uit. Opgewonden verdrongen ze zich voor de ramen, dat kan ik je wel vertellen. Ze hadden natuurlijk nog nooit een rijtoer door de stad gemaakt en dan meteen een stad als Amsterdam! Noem mij eens een andere kikker die zoiets kan vertellen.

Het leven in de nieuwe tuin vonden ze eerst wel een beetje verwarrend. Soms sprongen ze per ongeluk bij de buren naar binnen en toen Hannah op een dag op de trampoline sprong, deden zij enthousiast mee op het tuinpad. Ze dachten vast dat Hannah, met haar groene vest, de opperkikker was. Slim was dat niet, als je bedenkt dat er een legertje poezen in onze binnentuinen rondhangt. Maar dat wisten ze toen nog niet.

Hun leventje leek tamelijk onbezorgd tot Pasen van dit jaar. Op tweede paasdag zat ik met één oog in de krant te lezen en zag met het andere iets groots landen in mijn tuin. Een reiger! Hoe brutaal kun je zijn! Voordat ik begreep wat er gebeurde had hij zijn snavel al in het water gestoken en klapwiekend vloog hij weer op. Met een kikker in zijn bek!

Ik schrok me een ongeluk. Ik kon zien dat het een flinke kikker was, een oudje dus, waarschijnlijk één die de rijtoer nog had meegemaakt en die daar op zwoele zomeravonden op de rand van de vijver dromerig over vertelde. Het was een bijzondere kikker, wil ik maar zeggen. En meer nog: het was míjn kikker. Waar haalde die grijze ellendeling het lef vandaan om op roofjacht te gaan in mijn tuin. Tot op dat moment had ik reigers nog wel leuk gevonden, vooral door die zwarte veter aan hun kop, waardoor ze op matrozen lijken. Maar sinds tweede paasdag is dat voorgoed voorbij. Het is uit tussen mij en de reigers.

foto: Johan de Koning