Witte kraaien, zwarte kraaien

Ja hoor, dat zie je goed: een kraai met een hemdje aan!

Of die in mijn achtertuin zat? Nou ... Ik zal het maar eerlijk bekennen: ik ben een weekje naar Afrika geweest, naar Gambia om precies te zijn. En in mijn Gambiaanse achtertuin, vlakbij het strand, zaten dit soort types.

Een goed voorbeeld van hoe de natuur dingen soms precies verkeerd om regelt. In Gambia is het op dit moment dertig graden, dus dat borstrokje slaat echt helemaal nergens op. Nee, dan onze eigen Hollandse jongens, die zelfs bij vrieskou nog in hun blootje rond moeten vliegen!

Of de Gambiaanse kraai net zo uitgekookt is als de Nederlandse, heb ik niet uit kunnen proberen. Pinda's hoef je daar namelijk niet op te hangen. Deze gabbers kruipen graag in de kruin van een palm om daar lekker in een kokosnoot te bijten. Eh ... door die keiharde bruine schil heen? Nee, die schil is eerst groen en zacht. Lekker handig. 



Wat ik wel ontdekt heb, is dat alle kraaien één taal spreken. Echt waar. Ik verstond ze meteen. Hun gekrijs heeft niets van het Madinka of Wolof, de talen die de mensen in Gambia spreken. Gewoon krakrakra, net zo hard en brutaal als bij ons.

Denk nu niet dat er in Gambia alleen maar Hollandse vogels vliegen met een jasje aan. Om maar eens iets te noemen: ze hebben daar in de winter wel zeven soorten ijsvogels! En scharrelaars, pelikanen, kleine zilverreigers en gieren in alle soorten en maten. We hebben geprobeerd er een paar voor jullie vast te leggen, maar eh ...

.... ze vliegen zo hoog!   


PS. Dit stukje had ik net geschreven toen Daniël langs kwam. Daniël wil altijd alles precies weten, dus die ging meteen opzoeken hoe deze borstrokjes heten. En wat denk je? Zijn het witborstraven! Gelukkig stond er wel bij dat men in het Afrikaans spreekt van witborskraaien. Omdat de vogel meer op een kraai lijkt dan op een raaf. Pfff.

foto's: Ron Hooijenga

.

Bleek en stil

Vanmorgen zag ik hem hangen in het water, bleek en stil tussen de halfvergane rietstengels. Natuurlijk bleef ik even staan kijken in de hoop dat hij toch nog een van die mooie lange vingers zou bewegen, maar nee hoor. Voor de zekerheid belde ik nog even met Stichting Ravon. Stel je voor dat hij gewoon heel diep in winterslaap was en per ongeluk naar de oppervlakte was gedreven...

Ik kreeg een jongen aan de telefoon, die er heel veel vanaf wist en mij het droeve nieuws meldde, dat deze  dappere kikker toch echt de laatste adem had uitgeblazen.
'Zuurstofgebrek,' zei hij. 'Meestal zitten er genoeg algen in het water, die zuurstof produceren. Ook onder het ijs. Maar met een laag sneeuw erop krijgen de algen te weinig licht om hun werk te kunnen doen.'
'Dus ik moet voortaan de sneeuw weghalen?'
'Een wak in het ijs maken kan ook.'
Ai, dat had Daniël ook al eens gezegd. Maar ik was bang dat de kikkers het koud zouden krijgen van zo'n wak. Het leek mij nogal tochtig. Mis dus.

Ooit, in mijn vorige tuin, hingen er na een vorstperiode wel vijf kikkers zo in het water. Die heb ik eruit gevist en begraven. Later begon ik te twijfelen. Als ze nou eens gewoon in winterslaap waren ... Ik heb er nooit met iemand over durven praten. Pfff, die vijfvoudige moord kan ik ook weer doorstrepen. Maar eh ... voortaan maak ik natuurlijk wel een wakje, dat begrijp je.

Daar ligt ie nou in zijn volle glorie. Dit moet haast wel opa kikker zijn, je weet wel, van vóór de rijtoer. Misschien heb ik hem wel zo horen borren nadat zijn geliefde vrouw door de reiger uit mijn vijver was gevist. Een lang en bewogen leven. Jammer genoeg beweegt er nu weinig meer. Waar eerst de Wilde Havana's lagen, ligt nu een dode kikker.

Natuurlijk heb ik hem begraven. Wacht dacht je? In het doosje, want leer mij die katten en ratten(!) kennen. Met een mooie witte schelp op zijn graf rust hij onder de wuivende hortensia's.
Slaap zacht, kikkerman.