Nieuw leven in de brouwerij!

Het klinkt nog maar zwak, maar ik kan het horen als ik er pal onder sta. Volgens mij zijn ze nog maar net uit het ei. Ik had het zien aankomen. Een week of wat geleden zag ik een koolmezenpaar elkaar lekkere hapjes toestoppen. Nu weet ik weinig van de versiertrucs van koolmezen, maar dit zag er zo verliefd uit! Vorige week zag ik één van beide heel snel met de vleugeltjes op en neer slaan als een biddende kolibri. Het was duidelijk een dringende boodschap aan de ander. 'Kom kijken, ik heb eieren gelegd!' Of: 'De eerste is al uit het ei!' Iets dergelijks.

Om deze foto's te kunnen schieten moest ik trouwens wel een minuut of tien als een standbeeld in de tuin staan, want de ouders wringen zich vliegensvlug naar binnen en naar buiten. Ik denk dat ze niet betrapt willen worden. Vooral niet door een nieuwsgierige ekster. Je moet dus een beetje geluk hebben, wil je ze erop krijgen. En dat had ik. Kijk maar!

In de vijver is het intussen lekker druk geworden. Het springt nog niet, want het heeft nog geen pootjes, maar daar kun je op wachten.
Of niet natuurlijk. Ik ben een groots verhuisplan aan het uitbroeden. Wat te denken van Park Frankendael? Daar kunnen ze vast wel een kikkertje of wat gebruiken. Helaas woont daar ook een complete reigerkolonie, maar een beetje kikker weet die wel te ontwijken. Toch?

 Hier in de tuin wordt overigens goed op ze gepast. Roos lijkt misschien  diep in slaap, maar dat is schijn. Zijn oortjes staan wagenwijd open...

En laat ik de planten niet overslaan. Ook daar breekt de lente uit de knoppen. Jawel: de eerste echte rozen!







.




.