Het is alweer een tijdje geleden, maar de mezen hebben het pand verlaten. Dat ze daarmee bezig waren, merkte ik doordat Roos opeens weer in de boom zat. Ik wist niet dat hij dat nog kon! Gelukkig was hij er ook snel weer uit. Toch een beetje hoogtevrees?
De kleine meesjes vonden het ook zonder Roos eng genoeg. Vader en moeder Mees moesten flink hun best doen om die luilakken uit hun nest te krijgen. Vaak zaten ze samen op de schutting hard te schreeuwen van: 'Kom maar!' en 'De kust is veilig!'
Die eerste dagen dat de jongen op vrije vleugels zijn, slapen ze vaak nog wel thuis. (Heb ik van Daniël.) Ook worden ze nog bijgevoed door hun ouders. Logisch! Als je gewend bent dat de regenwurmen zomaar boven je bekje bengelen, kom je natuurlijk niet op het idee dat al dat lekkers in de grond woont.
Ik heb geprobeerd de kinderen Mees voor jullie op de foto te zetten, maar helaas. Ze verstopten zich zo listig in het groen van de boom, dat dat niet lukte. Slim van ze, hè?
Op een dag was het dan toch echt helemaal stil rond het nestkastje. Ik wachtte nog even af voordat ik het deksel van het kastje haalde.
En ja hoor, er waren weer achterblijvers. Drie, deze keer. Blijkbaar mogen alleen de grootste bekken de wijde wereld in, voor dromers is geen plaats.
Dus is het weer tijd een mooi plekje uit te zoeken in de tuin. Ik hoefde niet lang na te denken. Kijk eens, hoe fanatiek de hortensia's bloeien! Daaronder mogen ze met z'n drietjes voor eeuwig verder dromen.
.
