Artis?

Artis, dacht je? Mis! Mijn achtertuin. Gezien vanuit mijn slaapkamerraam. Ik heb wel eens vijf van deze jongens in mijn boom gehad. Maar deze twee houden de zak pinda’s liever voor zichzelf. Moet je die rechter oplettend zien kijken. ‘Hé sukkels, wegwezen allemaal. Laat ons eens even rustig eten.’ Rustig eten: dat kun je net denken. Ze vreten als een stel struikrovers, die drie dagen geen eten hebben gehad, zodat de brokken pinda om je oren vliegen. En een kabaal dat ze maken!

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst een stel van deze grasparkieten (want dat zijn het) zag. Ik was in de speeltuin met mijn kinderen. Die zijn nu 20 en bijna 19, dus dat moet zo'n 15 jaar geleden geweest zijn. Ik lag op mijn rug in het gras en keek naar de lucht. En opeens zag ik ze vliegen: drie knalgroene vogels! Ik schoot meteen rechtop. Die zijn ontsnapt, dacht ik.

Later, toen we alweer thuis waren, ging ik aan mezelf twijfelen. Had ik écht drie knalgroene parkieten zien overvliegen, hoog in de lucht? Of had ik het me maar verbeeld? Het was tenslotte nogal warm daar in die speeltuin. Een zonnesteek heb je zo te pakken. ..

Maar vanaf die tijd zag ik ze vaker. Soms zag ik er maar twee en dan was ik bezorgd om de derde. Lange tijd was ik ervan overtuigd dat er drie parkieten door Amsterdam vlogen, vooral in mijn buurt. Maar al gauw zag ik er meer en op een dag las ik in de krant dat er een hele kolonie van deze beesten neergestreken was in park Frankendael, vlakbij mijn huis.

Inmiddels kijk ik er al niet meer van op als ik een paar van die gozers door de lucht zie zeilen. Ze horen erbij net als de duiven en de koolmezen. Maar als ze zo vlak voor mijn neus komen zitten, pak ik toch even mijn camera.