Zeven jaar geleden kwamen we in dit huis wonen en vanaf de eerste dag zat Karel in de tuin. Daar viel toen nog weinig te beleven - het was een grote zandbak - maar Karel scharrelde er evengoed wat rond. Hij viel mij meteen op door de witte sjaal die hij om had. Niet van stof, maar van veren.
Karel en ik sloten meteen vriendschap en nu komt hij al zeven jaar bij mij wormen en zaadjes halen. Want ik heb natuurlijk wel alle bloemen en struiken aangeschaft die op zijn verlanglijstje stonden. Als ik met mijn fiets het tuinpad op kom, blijft Karel rustig zitten waar hij zit. Soms op maar één meter afstand. Hij kijkt belangstellend wat ik doe, maar bang is hij niet. Hij weet dat wij vrienden zijn.
Ik help hem altijd de winter door door voor hem op een speciaal plekje (sssst, onder de grote struik naast de vijver) een halve appel neer te leggen. Alleen hij en ik weten het. Soms begint hij er uitbundig aan te rukken en te trekken en sleept die appel de halve tuin door. Dom natuurlijk, want dan ben je zo’n appeltje zo kwijt. Aan je geliefde bijvoorbeeld.
De geliefde van Karel heet Eva en ze zal ook wel lief zijn, maar in de afgelopen winter heb ik haar wel van een andere kant leren kennen. Als ze de kans kreeg pikte ze Karels appel af en stuurde hem weg. Dan zat hij heel zielig vanaf de schutting toe te kijken hoe zij ongemanierd zat te schrokken. En ik stond weer nagel bijtend vanachter het raam toe te kijken. In stilte moedigde ik Karel aan, maar ik moet bekennen dat ik soms ook wel eens dacht: ‘Sukkel! Ik had die appel voor jou neergelegd!’ Liefst had ik de tuindeur open gekwakt en geroepen: 'Ben jij nou een man!' Maar had ik dat gedaan, dan waren Karel en Eva natuurlijk van schrik allebei vertrokken.
Eigenlijk heeft Karel maar één echt nadeel: hij wil niet op de foto. Telkens als ik eraan kom met mijn toestel, vliegt hij weg. Vandaar dit vage plaatje. Zie je de witte streep? Jawel toch? Een beetje?
Ik help hem altijd de winter door door voor hem op een speciaal plekje (sssst, onder de grote struik naast de vijver) een halve appel neer te leggen. Alleen hij en ik weten het. Soms begint hij er uitbundig aan te rukken en te trekken en sleept die appel de halve tuin door. Dom natuurlijk, want dan ben je zo’n appeltje zo kwijt. Aan je geliefde bijvoorbeeld.
De geliefde van Karel heet Eva en ze zal ook wel lief zijn, maar in de afgelopen winter heb ik haar wel van een andere kant leren kennen. Als ze de kans kreeg pikte ze Karels appel af en stuurde hem weg. Dan zat hij heel zielig vanaf de schutting toe te kijken hoe zij ongemanierd zat te schrokken. En ik stond weer nagel bijtend vanachter het raam toe te kijken. In stilte moedigde ik Karel aan, maar ik moet bekennen dat ik soms ook wel eens dacht: ‘Sukkel! Ik had die appel voor jou neergelegd!’ Liefst had ik de tuindeur open gekwakt en geroepen: 'Ben jij nou een man!' Maar had ik dat gedaan, dan waren Karel en Eva natuurlijk van schrik allebei vertrokken.
Eigenlijk heeft Karel maar één echt nadeel: hij wil niet op de foto. Telkens als ik eraan kom met mijn toestel, vliegt hij weg. Vandaar dit vage plaatje. Zie je de witte streep? Jawel toch? Een beetje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten