Ontbijt in de sneeuw

Vanmorgen om acht uur keek ik vanuit mijn slaapkamerraam de tuin in. Karel was al driftig bezig met het eten van mijn gisteren neergelegde stuk appel. Ik besloot nog niet naar beneden te gaan, want dan zou Roos wakker worden en het eerste wat Roos ’s ochtends doet is de tuin in stappen. Dus kroop ik met een warme trui aan achter de computer. De verwarming kan ik namelijk ook alleen maar beneden aanzetten. Na een halfuur gluurde ik opnieuw door een kier in het gordijn om te zien of de kust veilig was. Maar nee hoor, Karel was nog volop bezig met het door de tuin rauzen van zijn appel. Ontbijten noemt ie dat.

Inmiddels had ik ook wel zin in een ontbijtje en dus kon Karel van mij de boom in. Klaar met die appel. Ik heb ook rechten hier in huis! En trouwens, zie je wel dat ie zijn buikje lekker dik en rond gegeten heeft?

De dierenbescherming zegt dat je vooral ook een bakje water in de tuin moet zetten. Let op: onbevroren water! Geen zout erin doen, zetten ze er vrolijk bij. Wat dan? Heen en weer hollen? Weten ze daar bij de dierenbescherming niet hoe snel een bakje water bevriest?

Ik doe het twee keer per dag. En denk maar niet dat de vogels dan meteen blij aan komen vliegen. Ze kijken eerst argwanend de kat uit de boom (de kat het huis in?) en dan ... eh tja precies, dan is het water weer bevroren.

Dan maar een hap sneeuw, jongens. Eet smakelijk!



.