Woelratjes!

Het begon met een gat in het tuinpad. Gisteravond stapte ik er in het donker bijna in. Vanmorgen bekeek ik de zaak eens wat beter. Nou ja! Wat was dit?

Daniël dacht aan een mol of een rat die zo brutaal was een gang onder ons pad te graven, Hannah hield het op de Noord-Zuid lijn en ik vermoedde dat het iets te maken had met mijn nieuwe boek: Het geheim van de onderaardse grotten. Dit kon geen toeval zijn!






We besloten het onderzoek wetenschappelijk aan te pakken. Eerst dook Roos met kop en schouders in het gat. Al gauw zat hij vast.

 

Daarna haalde Daniël meer tegels weg, waarbij hij een opgraving deed. Een lepel! Dit voorwerp leek ons een aanwijzing dat wij van doen hadden met een zeer intelligent graafdier. Het maakte gebruik van werktuigen!

Wij speurden verder. Het dier (of was het soms een hele familie?) had al drie gangen gegraven: één naar de buren, één naar de rest van de tuin en één onder ons huis door. Dat laatste beviel mij nog het minst.



Er zat niets anders op dan een grote zak zand te kopen bij de tuinwinkel in de buurt. Daar begon de één te roepen dat we gif moesten strooien en de ander dat we klemmen moesten plaatsen. De enige die er echt verstand van had, luisterde rustig naar ons verhaal en zei: ‘Dat zijn woelratjes. Die komen uit het water.’
‘Uit het water?’ riepen wij. ‘Maar de Transvaalkade is een heel blok verderop!’
‘Zo’n huizenblokje, daar zitten die beestjes niet mee,’ zei de meneer. ‘Daar graven ze zo onderdoor.’
Gelukkig was er niets aan te doen. Klemmen en gif zouden niet helpen. Mooi zo, want daar houd ik totaal niet van.
Thuisgekomen vond Daniël op het internet allerlei tips om de woelratjes te verjagen, zodat ze fijn een deurtje verder gaan graven.

Let op! Hier komen er twee van een boer uit de Achterhoek.
1) Sla een balk in de grond en klop daar elke dag op met een grote, vette hamer. Dat dreunt lekker door.
2) Graaf een fles of een paar flessen in, rechtop, met een stukje van de hals boven de grond. Dan komt de wind daarin blazen en fluiten en daar houden woelratjes ook al niet van.

Wie had dat gedacht! Een kloppende, fluitende anti-woelrat-klankspeeltuin. En nu maar hopen dat het helpt. Dan mogen de buren ze weer een deurtje verder helpen. Wel de goeie kant op graag!

PS. Zien jullie wel dat ik de kop van mijn weblog veranderd heb? In deze blog beschrijf ik alles wat er gebeurt met de dieren in en om en ONDER mijn huis!